Ik kuierje op de slachte mei hûn Puk. Op in b(r)oer nei, dy't oan it strontriden is, is' t hearlik rêstich. Der sjitte twa hazzen foar my lâns de wâl yn, se springe mei in grutte bôge de sleat oer, as wie it neat. In skries fljocht op eachhichte foarby, fierderop dûkelt in ljip panikerich wite-wyt roppend oer de greide. Troch skries- en ljippelûden, de rook fan rûge dong, bin ik samar wer werom. Werom op de pleats oan 'e Slachte. Doe't de Slachte noch ús Slachte wie.
Tusken it beamtegrien bin ik in sabeare ljip. Ik draaf fljadderjend mei de earms op en del en raas: ' Kiwite-wyt, kiwite-wyt. Yn 'e modder draai ik in kûltsje, de grize kachelkoallen binne myn aaien. Yn 'e keuken stiet achter glês in aaidoaze fol mei echte ljipaaien dy ha myn bruorren (fanatike aaisikers) fûn. Ik ha der gjin talint foar. Ik strún leaver mei myn suskes de slachtewâl ôf, ferskûle efter it manshege reid te eine-aaiensykjen. Moarns iere betiid sjitte de einen sa fan it nêst ôf, dat is maklik sykjen.
Hûn Puk — thús in lyts skuttehûntsje — gedraacht har op de Slachte as in echte jachthûn. Se snúft, speurt en rôlet yn fergongklik stjonkend guod. Ik foeterje fan, bah wat stjonkst en fersjit my yn myn flibe. Ik hoastje, sa as it heart yn myn earmtakke. Fan it hoastjen springe myn gedachten nei foarich jier om dizze tiid. Ik lei yn Makkum op in matraske yn 'e wenkeamer om't mem sa hoaste en benaud wie en ik betink my dat ik bliid bin dat sy mei al har benaudens dizze coronakrisis net mear mei hoecht te meitsjen.
Der komt immen oan mei in hûn, om't Puk loopsk is doch ik har foar de wissichheid wer oan'e line. Wer thús sjoch ik op myn telefoan dat ik 7676 stappen set en 5,9 km rûn ha. De trije ferdjippingen sil noch fan it treprinnen fan fan 'e moarn west ha of it moat sa wêze dat de kearen dat ik even yn 'e slachtewal sitten ha ek meirekkene wurde as ferdjipping. Ferdjipping, ja dat docht sa'n moarnskuier mei je.
