De man op it bankje oan ‘e ein fan it fjild giet oerein, leit de plestik pûde mei ark yn ‘e fytstas en rint mei de fyts oan de hân ús kant út. By rige twa bliuwt er stean. Wy binne dwaande de útbloeide blomkes wei te heljen, knippe it gers wat by en folje it faaske mei bûterblommen en pipekrûd.
Hy slacht ús bewegingen in skoftke acht, gebeart nei de lêste lege plakken en seit: ‘Het is al aardig vol hè.
'Ja, het gaat hard,’ antwurdzje ik.
‘Eerst lag alleen mijn vrouw,’ hy wiist nei it rôze marmeren monumint, ‘en nu …’
‘Ja, het gaat altijd maar door,’ sis ik .
‘Uw moeder?’ freget er. Hy knikt nei de faas mei it fjildboeket.
‘Nee, onze dochter.’
‘Och, nee toch! Ongeluk?‘
‘Nee, ze leed aan het leven.’
‘O nee, ‘ seit er en strykt mei syn hân oer de hertstreek.
‘Ik kan u niet troosten. Hoe oud was uw dochter?’
‘Drieëndertig.’
‘Maar dat is verschrikkelijk! Ik kan u niet troosten,' werhellet er.' Daar kom je niet overheen, dat is zo ...’
‘Nee,’ knyp ik der wat benypt út.
‘Mijn vrouw zij was drieënzeventig, zij kon niet meer beter worden, maar dit is … Ik heb een zoon van eenenvijftig.’ Hy skoddet de holle by it idee dat syn soan – en winsket ús it alderbêste ta. Hy stammeret noch ien kear: ‘Ik kan u niet troosten’ en rint dan skodholjend fierder.
Syn oprjocht stammerjen rekket my, it hat wat treastends.
