Anker en Anker
Yn it televyzjeynterview fan Hans en Wim Anker, ferwurdet Wim (of is it no Hans?) it sa: ’Het is een zegen dat broeder en ik uit één ei zijn gekropen. ’In sêgen, ik fiel dat krekt sa. Ik kin mei al myn bruorren en sussen goed, mar mei myn twalingsus ha ik wat bysûnders, dat is net út te lizzen dat is in werkennen op sielsnivo. Dat wy sa’n sterke bân ha is prachtich, mar tagelyk makket it ek hiel kwetsber.
‘Wat nu, als de een eerder gaat dan de ander?’ ik sit op it puntsje fan myn stoel by dy fraach, it gefoel fan tsien jier lyn komt wer efkes nei boppen. Siik fan eangst wie ik, om myn twalingsiel te ferliezen oan dy rotsykte.
‘Dan is het leven een stuk minder leuk, dan is glans er wel af.’ It is in understatement, mar de fochtige glâns yn twa pear eagen, sizze mear as wurden.
Lokkich binne myn gedachten net alten sa swier en oerhearsket foaral it optimisme. Lykas de gebroeders Anker fersterkje wy elkoar dêryn hiel bot. Foar in oar kin dat wolris sa oanfiele as ien front, wy fersus de rest. Us humor is foar in oar ek net alten te folgjen, it is betiden krekt koadetaal. Wy begripe elkoar sûnder wurden, in blik ôf in gebaar is genôch om yn laitsjen út te barsten, echte twalinghumor tink ik. Soene Wim en Hans dat ek ha?
Se sit ek foar it ynterview en apt my fia messenger, ‘Wa fan de twa bisto?’
‘Ik tink Wim de emo, ’ app ik werom.
‘Oké, it tocht oarsom ...? no ik sil op bêd. Welterusten Wim!’😉
‘Lekker sliepe Hans.’😁
