Krysttiid
Juster ha we (man en ik en jongste dochter) bij ús bern yn Ljouwert iten (soan en skoan dochter) . Skoandochter – wat in raar ôfstânlike beneaming is dat eins ek – hie har bêst dien en de tafel prachtich klearmakke. Oer in swart linnen tafelkleed lei in gouden loper en der fonkelden lytste gouden stjêrkes op de swarte ûndergrûn. Op de goudgrize ierdewurken
boarden leinen servetten yn't wyt mei goud mei dêrop swarte krystbeamkes. Yn it kearsljocht fonkelden de wyn en wetterglêzen. Dochter, soan en skoandochter seagen der alle trije prachtich út en ek wy hienen ús bêst dien der wat kreas by te rinnen.
De hiele dei hiene man en ik al mei in wat ûnbestimd gefoel omrûn, mar we hienen it der beide net oer.
We ha gesellich sitten mei ús bern, lekker iten en spultsje dien. Healwei de jûn oerfoel de wurgens ús. We namen ôfskied ûnder in fonkelheldere himel. De moanne skynde we koenen de grutte bear en lytse bear sjen.
My syn trijen rieden we de ferljochte stêd wer út it tsjuster yn. It nuvere gefoel dat yn 'e kiel hingjen bleaun wie sakke nei ûnderen, wuolle akelich troch de hertstreek en bleau doe as in stien op 'e mage lizzen. We beneamden it gefoel en fuortendaliks fielden we in pear treastende hannen fan de achterbank.
Thus lieten man en ik de hûn noch even út. Hjir en dêr fongen we in glim op fan smûke krysttaferieltsjes.
Man en dochter wiene tenein en sochten al gau it bêd op. Ik die de ljochten út, mar siet noch mei dy stien yn myn mage. Yn't tsjuster op 'e bank socht ik op YouTube plaatsjes op om dy stien kwytreitsje te kinnen. By it 'Soldier on' fan Di-Rect begong it fertriet syn wei nei bûten te sykjen en by it 'Ave Maria' yn de útfiering fan Heleen Fischer wie it net mear te hâlden, ik liet it mar gewoan gean en doe't de stien wat lichter waard doe pas koe ik op bêd. Ik luts de tekkens oant it kin ta omheech.
Fannemoarn krige ik by it iepenjen fan myn facebook-app in melding fan in oantinken, in foto fan twa jier lyn doe't ús húshâlding noch folslein wie ...
