Taalwrakselingen

Taalwrakselingen
Wat is geef Frysk skriuwe dochs dreech om te learen. Ik hie earlik sein net tocht dat it sa yngewikkeld wêze soe. Foar alle skriuwwizen binne regels en as je dy mar yn ‘e holle stampe dan komt it wol goed soene je tinke, mar krekt as it kwartsje begjint te fallen komt der altiten wer in ‘mar’ efteroan. Der binne (yn myn eagen) sawat likefolle útsûnderings as regels. Sa no en dan sjoch ik dan ek troch de beammen de bosk net mear. (en nee de bosk is gjin skriuwfout, it is nammentlik, it bosk blommen en de bosk dy't je troch alle beammen faaks net mear sjogge).

De kursusgroep Frysk-skriuwe bestiet út tsien persoanen, njoggen froulju en ien man. Pyt, ús kursuslieder hat it er mar drok mei want al dy froulju keakelje wat ôf! We lykje sa no en dan krekt in team hinnen, wat de manlju dan fansels automatysk ta hoannen makket. Sa no en dan skrabet er dan ek efkes de kiel om ús by de les te hâlden, mar kraaie docht er noch krekt net! Ik moat sizze, ik fyn it knap, want we meitsje it him dreech genôch. Betiden binne we krekt fan dy lytse bern dy’t oeral it wêrom fan witte wolle, ‘wêrom is dat sa, kin dat ek oars en mei it ek sa?’ It falt my ta dat er noch noait in kear frustrearre útroppen hat: ‘It is sa’t it is, gewoan, omdat ik it sis!’

Op myn Blog krige ik wolris de reaksje dat ik sa geef Frysk skriuwe koe. Och hjir en dêr in dakje boppe, sa no en dan wat skrapkes en it like faaks al hiel wat. Ik wie ynelsgefal bliid dat de measte lêzers gjin Fryske les folgen! Sûnt myn blogadres op de kursus Frysk skriuwe yn sirkulaasje is binne dy knytsjedagen no wol foarby. Ik haw no dus ek lêzers dy’t it Frysk-skriuwen al aardich goed behearse, it bloed stiigt my betiden dan ek nei de wangen fan de flaters dy’t ik alle kearen noch út ‘e tekst helje. Ik sakje sprekwurderlik djip troch de koer. Oan ’e oare kant it hâld my fansels tige skerp, fan fouten lear je úteinlik dochs it meast.

 

Op  de skriuwkursus libbensferhalen, sei Marga (ús kursusliedster) tsjin ús, ‘skriuw earst mar ris op wast fertelle wolst, letter komt de stavering wol.’ Ik begryp no hielendal it wêrom. Sadree’t ik besykje om drekt alles sa perfekt mooglik op te skriuwen bin ik betiden sa oant wrakseljen mei de stavering en de wurdfolchoarder dat ik healwei suver ferjitten bin wat ik einliks opskriuwe soe. 

Ik skriuw no faak earst alles op yn, sa as ik it neam, Jip en Janneke taal en dernei besykje ik de flaters der út te heljen. Spitigernôch is it mei taal soms krekt sa as mei de leafde, it makket blyn. Ik lês betiden wol tsien kear oer deselde fout hinne. Ik treast my dan mar mei de gedachte dat de measte boeken foardat se yn ‘e winkel lizze earst redigearre wurde, dy lúkse haw ik no ienkear net. Foarearst sit er dan ek neat oars op dan mar troch te gean mei regels te learen en al dy útsûnderingen op ‘e regels yn ’e holle te stampen!