Bûthús fervje

Bûthús fervje

Oanstutsen troch de klusgekte om ús hinne betinke man en ik dat wy dat nije rollûk no ek mar ris ophingje moatte. It yninoar sette, opmjitte en foarboarje fan de gatten giet as it slydjaget, mar as man my freget om fan binnenút de lamellen mei de koarde omheech te lûken wylst hy bûten de behuzing op it kezyn montearret, giet it mis: 'Toe mar, goed oanskuorre!' ropt er my fan bûten ta en ik skuor fansels fierstente fûl. 

De rôle mei lamellen ferdwynt yn de keunststoffen kap. Der is gjin beweging mear yn te krijen. De kap sit mei klinknagels yninoar, dat útinoar helje is gjin opsje. 

We wrakselje de hannen yn de smelle iepening fan de keunststoffen bak en besykje  hânmjittich de lamellen in slach te draaien, ûnderwilens prottelje we wat ôf: 

'Werom skuordesto no sa fûl ...?'

'Ja do seist dochs, toe mar skuor mar oan!?

'Seachsto dan net dat ...?'

'Hie dan [!?! ] die stopper ek net in slach draait!'

Der is noch hiel wat foeterjen oan foarôf gongen foar't it gefal healwei de middei einlings hinget. 

De opluchting  is grut. We dogge in pear stappen nei achteren om it resultaat fan ús ynspanning te bewûnderjen. Fan 'e dyk ôf liket it noch net sa mâl is de konklúzje, mar de skiergriene foardoar stekt der wol hiel suterich by ôf.  Fan it ien komt it oar en nei in wikelang himmelje, skuorje en fervje, sitte kezinen, foardoar en it hout op de garaazje wer strak yn 'e lak.  

It kezyn fan de kelder en dat fan it húske moatte eins ek noch, mar ik ha sa stadichoan skjin myn nocht en begjin rûch te wurden, en ik wit fan mysels dat ik dan ophâlde moat oars giet it mis, dan giet krekt sa as dy kear dat wy oant bûthús fervjen wiene. 

Simmer 1976. 

Sus J, twaling sus L en ik, hawwe fakânsje en we wolle fan alles, mar alles kostet wat en jild ha we net folle. Gelokkich hat heit wol in oplossing foar ús jildprobleem. Hy oppert dat we in bûssint fertsjinje kinne mei it fervjen fan it bûthús. Dêr ha we wol earen nei, en nei wat globale ynstruksjes; earst it hout skjinmeitsje, bytsje opskuorje en dan de perkoleum mei in platte brede kwast ooanbringe sette we útein. 

We begjinne entûsjast, mar nei in lyts wike skrobje en strike yn 'e brânende sinne ha we al aardich ús nocht. We wurde rûch en sjogge net mear sa krekt, it swimbad lonket. It himmeljen giet mei de Frânske slach en om meters te meitsjen kwastkje we gewoan oer de spinreagen en bedrûge stront hinne, de perkoleum lûkt oeral yn. As it bûthús dien is krij we it busjild útbetelle. Heit fynt it bêst genôch, hy is sels ek sa rûch as tou. 

Fan it jild dat ik fertsjinne ha keapje ik myn alderearste radiokasetterecorder en it earste plaatsje dat ik opnim is 'Music was my first love' fan John Miles. It wurdt griisdraaid dy simmer. 

In plaatsje opnimme wie faak noch best in hiel gedoch. De keunst wie om, op presys it goeie momint de twa knoppen rec en play tagelyk yn te drukken, as it nûmer dast opnimme woest ôfspile waard, Net te gau want dan prate de radiopresentator der trochhinne, mar ek net te let want dan mistest de begjin-tune fan it ferske. TDK wie in goed merk, mar bas-f wie goedkeaper as ik it my goed herinnerje. By de musicstore koest kassettebantsjes keapje dêr’t de musyk op stie, mar ja alles koste wat en folle jild hiene we net.