Desimber 2003,
Oan it ein fan de middei binne se mei de lytse poppe út it sikenhûs weikommen. Ik haw de boel ynoarder makke en jou se de nedige ynstruksjes foar de nacht. We prate ôf dat ik der moarn om healwei njoggenen wer bin.
No bin ik op de weromreis, it stjoer fan myn 16 jier âlde wite suzuki trillet. De doaren klapperje troch de hurde wyn. Sels op fûl kin de radiator it mar amper waarm krije. Ik draai de radio wat lûder en sjoch dan dat it brântstoflampke begjint te knipperjen. Krekt bûten It Heidenskip is in tankstasjion. Fuort mar efkes tanke, tink ik, dan hoecht it moarn net mear. Iepeningstiden fan 8.00 tot 20.00 uur lês ik op it boerd, fiif foar achten is 't op myn horloarge, it kin noch krekt.
Ik draai it terrein op, riid de auto mei de passagierskant foar de pomp en draai de tankdop los .
It is ierdetsjuster bûten, ik bin gewoanlik net bang yn 't tjuster, mar no fiel ik my net op myn gemak. Gau pak ik de metalen slurf van de hâlder, stek him yn de tankiepening en lit ‘m fol rinne. Undertusken bliuw ik ûnrestich om my hinne sjen, ik sjoch neat bysûnders en dochs bekrûpt my in ûnbestimt gefoel, it hier op mien earmen giet rjocht oerein stean en ik begjin súver in bytsje te triljen. Stel dy net sa oan,tink ik yn mysels, oars bist ek net sa skiterich. De pomp slaat ôf, ik draai de dop wêrop de tank en haast my nei binnen om ôf te rekenjen. De shopmeiwurker is al drok dwaande de boel op te romjen en ôf te sluten. Ik betelje en winskje ik him in goeie jûn, noch hieltyd haw ik in, sa ‘t de Dutsers it sizze,in 'ünheimlich gefühl'. Sa gau mogelik hjir wei, binne myn gedachten.
It is ierdetsjuster bûten, ik bin gewoanlik net bang yn 't tjuster, mar no fiel ik my net op myn gemak. Gau pak ik de metalen slurf van de hâlder, stek him yn de tankiepening en lit ‘m fol rinne. Undertusken bliuw ik ûnrestich om my hinne sjen, ik sjoch neat bysûnders en dochs bekrûpt my in ûnbestimt gefoel, it hier op mien earmen giet rjocht oerein stean en ik begjin súver in bytsje te triljen. Stel dy net sa oan,tink ik yn mysels, oars bist ek net sa skiterich. De pomp slaat ôf, ik draai de dop wêrop de tank en haast my nei binnen om ôf te rekenjen. De shopmeiwurker is al drok dwaande de boel op te romjen en ôf te sluten. Ik betelje en winskje ik him in goeie jûn, noch hieltyd haw ik in, sa ‘t de Dutsers it sizze,in 'ünheimlich gefühl'. Sa gau mogelik hjir wei, binne myn gedachten.
De ôfstân fan de shop nei de auto lis ik sawat dravend ôf. De shopmeiwurker sil wol tinke... Ik start de motor en klik ik de doaren op slot. Underweis ûntspan ik wer in bytsje. Om de spoaken út 'e holle te ferdriuwen, draai ik de folumeknop van de radio omheech en riid lûdgalmjend nei hûs. As ik it paad op draai, komt myn man my al temjitte. ‘De pliesje hat belle, ast werom belje wolst, ze ha in nûmer efter litten.' Frjemd, wât soe der oan ‘e hân wêze? Nei myn witten ha ik gjin gekke maneuvels makke, ik kin it my yn els gefal net betinke.
In bytsje senuweftich schilje ik it nûmer. In freonlike pliesjemeiwurker stiet my te wurd. ‘Jo hoeche net te schrikken hjer, mar jo auto stiet as lêste op kamerabylden fan it besinestasjon wert jo fannejûn tankt hawwe. In pear minuten dêrnei is der in oerfal plege. No is de fraach of jo ek wât bysunders sjoen of heard ha? De oerfallers moatte tichtby, miskien wol al op it terrein west ha doe'tt jo tankten.’ Yn gedachten sjoch ik it tsjustere iensume tankstasjon wer foar my, in kâlde rilling rint oer myn rêch. Sjoen of heard net, mar… 'Uh, nee, sorry neat bysunders sjoen.'
.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten