Als de rook om je hoofd is verdwenen!

Skriuwersark

De Feanhoop 30 juny 2017

Als de rook om je hoofd is verdwenen!

Ik bin dizze lêste dagen wat yn it gasteboek oan 't sneupen en lês oars net as hoe geweldich elk hjir opsjitten is mei syn of har skriuwerij. Ik woe dat ik dat ek sizze koe.
Ik ha hjir seis wiken oan it wrakseljen west mei it libbensferhaal fan ús mem. Wraksele mei perspektyf, struktuer en tiid, no ja ik tink sa ‘n bytsje mei alles wer’t je as begjinneling tsjinoan rinne. Letters stean der genoch op papier, mar noch lang net nei ‘t sin. Ik wit ek wol wêr't it oan leit, ik wol te moai skriuwe om yndruk te meitsjen, want hawar ik sit wol yn ‘t skriuwersarkje! Troch dy moaiskriuwerij fielt it net mear as mem har ferhaal. Mem soe datsoarte wurden net brûke. Doch mar gewoan, dat is har libbensmotto, dêr moat ik my oan fêsthâlde. Ik skrap hiele haadstikken en werskriuw de earste siden. As ik aanst thús bin moat de hiele brot mar wer oer de kop helje om dêrnei op 'e nij te skaven en te skrappen!

Utsein it skriuwersgewraksel haw ik in prachtige tiid hân. Dit arkje hat wat magysk, der hinget hjir sa’n positive enerzjy, it docht wat mei my! Ik haw genoaten fan de rêst fan de natoer.
Als de rook om je hoofd is verdwenen, sjongt Bouwdewijn de Groot sa moai. Dat gefoel hie ik hjir echt. Fier fuort fan wrâldsk gerûs, ticht by mysels. Ik haw hjir leard dat ik hiel goed oer allinnewêze kin. Ik haw my net in momint iensum field, ik leau dat ik dêr earder lêst fan haw ûnder de minsken. It is hjir sa moai, ik wit eins net wer’t ik ’t earst en lêst oer fertelle sil. De stilte, oars neat as gelûden fan de natoer, in ree dy’t foar my oer yn ‘t it wetter sakket, ik bin der troch rekke.

Dat ik sa eufoarysk bin oer alles wat ik hjir heard en sjoen ha, komt sels yn myn dreamen werom. Sa dreamde ik oer in iisfûgel. Net in gewoanen ien, nee in iisfûgel sa grut as in goes. Dy dûkte hjir lyk foar my it wetter yn. De sinne wjerkeatste op de metallyk-blauwe flerken en rûnom strielde in krâns fan ljocht. It seit tink ik wol genoch oer hoe’t ik myn tiid hjir belibbe haw. Mar der is in tiid fan kommen en fan gean. Ik moat dit prachtige plakje wer ferlitte, miskien is ‘t wol it bêste sa, fuortgean as alles noch sa goed fielt. Foar’t ik de doar tichtlûk fan it plak der’t ik mei safolle nocht wêze mocht, knik ik noch eefkes nei syn portret. Rink van der Velde, grut yn ’t gewoanwêzen.. tankewol..!

Groetnis Ypie Haitsma Bakker