zondag 14 januari 2018

Twa blommen út deselde tún

Twa blommen út deselde tún

Yn en útstappe is troch it hichteferskil noch in hiel gedoch. We hise har de auto út en litte har foarsichtich yn de rolstoel sakje. Ik lûk de rits fan har jas omheech, har sjaal rjocht en skik de tekken oer har fuotten. 

Foaroan yn tjerke stean myn neven en nichten, de bern fan har jongste suster, opsteld. Triljend omklammet se de útstutsen hannen. Foar my út rinne myn eigen sussen, it fljocht my eefkes oan.

By de kiste help ik har oerein. Se murmelt wat ûnfersteanbere wurden en slokt dapper har triennen fuort. De tsjinst set útein, ûnder de himelske klanken fan Bach wurdt de kiste nei foaren riden. Har skouders skokke yn de swarte jas. Oan de binnenkant fan de bril slacht it fertriet del.

Nei de kofje en keek bringe we har nei hûs. Skjin tenein lit se har yn ‘e bêzje seniorenstoel sakje. Oer in pear oeren komt de thússoarch om har hoazzen út te lûken. Moarn stiet er wer in drege dei op it program; de begraffenis fan har âldste suster. 

Geen opmerkingen: