donderdag 13 september 2018

Tienminutengesprek

Tienminutengesprek.

De swarte rakker liedt my ôf fan it petear. De kroljende sprút groeit út de spûketaast  (moedervlek) boppe it bôchje fan syn boppelippe.
‘Nieuwe lesmethode … reken je rijk … begrijpend lezen … onder het gemiddelde … De nije master eamelt mar raak. Ik freegje my ôf oft er ek in freondinne hat. ’t Sil wol net, sy hie sa’n swarte taaie hier der al lang en breed útlutsen. Miskien falt er wol net op froulju en hat er …

‘Dagtaak niet af - luistert niet, snel afgeleid – korte spanningsboog.’

Och leave santjen, ús mokkeltsje! Myn knibbels klamje stiif ûnder it metalen opbergfek. ‘Sorry, wat sizze jo, in koarte spanningsbôge en har deitaak net ôf? No dêr hat se thús oars gjin lêst fan. Kin it ek wêze dat it wat te drok is yn jo klasse,’ byt ik him ta.
‘Nee, nee, nee dat is het niet,’ antwurdet er. ‘Ze is, ze is zo snel afgeleid, ze ziet soms dingen die anderen niet zien.’

Myn hert krimpt, ik hâld de siken yn. ‘Wat bedoele jo mei: sjocht dingen dy’t der net binne?’
‘Ja hoe zal ik het eens zeggen? Al hangt er maar één heel klein, bruin blaadje aan de boom, niemand ziet het, behalve zij.’

It byld fan ús famke, dat tusken al dy rumoerige bêrn each hat foar de natuer, dy't dat iene brúnkleure  bledsje opmerkt, lit flinters dûnsje yn myn búk. Ik suchtsje hearber en kin de laits dy’t befrijend omheechbuollet mar kwalik ûnderdrukke. ‘Dus as ik it koart gearfetsje is jo konstatearring dat ús dochter hiel opmerksum is? Och hearkens fan wa soe se dat no ha?’

Geen opmerkingen: